Το τραύμα

Μέσα από τις κλινικές του περιπτώσεις ο Φρόιντ μας έδειξε πως δεν υπάρχει γραμμική σχέση μεταξύ τραύματος και συμπτώματος, δηλαδή το τραύμα δεν προκαλεί το σύμπτωμα. Αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τη θεωρία του post traumatic symptom disorder (PTSD) όπου ο συσχετισμός του συμπτώματος με το τραύμα έχει ένα cause-effect αποτέλεσμα. Στην ουσία το τραύμα αφορά μία εκ των υστέρων λειτουργία, δεν αφορά ένα συμβάν για το οποίο το υποκείμενο μπορεί να μιλήσει - επομένως υποφέρει και γνωρίζει το αποτέλεσμά του συνειδητά - αλλά ένα συμβάν επάνω στο οποίο θα βασιστεί ένα άλλο και δια μέσω του οποίου το υποκείμενο θα υποφέρει τις επιπτώσεις του αρχικού τραύματος.

Όταν για παράδειγμα το αρχικό τραύμα αφορά ένα συμβάν που συνδέεται με μια συνάντηση με το άγχος το υποκείμενο μέσω της απώθησης δεν υποφέρει από αυτό μέχρι να συναντηθεί ίσως με μια κρίση πανικού ή μια αναστολή να μιλήσει μπροστά σε κοινό. Αυτό το "σύμπτωμα" συνδέεται με το αρχικό τραύμα και δια μέσω αυτού το υποκείμενο θα μιλήσει - χωρίς να το γνωρίζει - εκ των υστέρων για την τραυματική συνάντηση. Αυτός ειναι ο χαραχτήρας της μετωνυμίας για την οποία ο Φρόιντ μας μιλάει μέσα από τις κλινικές περιπτώσεις του (ο άνθρωπος με τους λύκους για παράδειγμα).

Το τραύμα δεν είναι αυτό που αφορά σε ένα γεγονός που μας συμβαίνει στη ζωή μας (ένας σεισμός, ένας θάνατος, μια εγκατάλειψη, κλπ) αλλά αφορά το συμβάν του τραύματος το οποίο απωθείται και ένα δύσκολο πραγματικά γεγονός που επέρχεται ξαφνικά στη ζωή μπορεί να επαναφέρει όλες τις μνήμες του πρωταρχικού τραύματος στο σώμα, στον ψυχισμό και γενικώς να αναδυθούν οι επιπτώσεις του. Το μετα-τραυματικό στρες λοιπόν δεν αναφέρεται σε κανένα νέο τραυματισμό. Είναι σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό καθώς σήμερα ο κυρίαρχος λόγος αναφέρεται σε τραύματα (στον πληθυντικό) οι οποίοι αγγίζουν μόνο την επιφάνεια του τι συμβαίνει για τον κάθε ένα στον πυρήνα του τι συνιστά ένα τραύμα.

Το τραύμα