Επιθυμία και Αγάπη

Το αντικείμενο της επιθυμίας και εκείνο της αγάπης δεν συναντιόνται μας λένε ο Φρόιντ και ο Λακάν. Όταν ο εραστής αγκαλιάζει τον αγαπημένο του δεν συναντά το αντικείμενο της επιθυμίας του αλλά μόνο τη μορφή που το ενσαρκώνει.αφού το αντικείμενο που πραγματικά επιθυμεί είναι πάντα άλλο από εκείνο που πιστεύει κανείς ότι βρίσκει στον αγαπημένο. Είναι ένα χαμένο αντικείμενο από τη στιγμή που το υποκείμενο εισάγεται στη ζωή δια μέσω του σημαίνοντος που του απευθύνουν οι γονείς, μια λειτουργία (της γλώσσας) που επιφέρει τον ευνουχισμό δηλαδή την απώλεια απόλαυσης, ένα κόστος που υποφέρει όποιος εισάγεται στον κοινωνικό δεσμό.

Το ίχνος αυτής της απώλειας θα είναι ούτω και στο εξής αυτό που θα σημαδεύει το υποκείμενο σε όλη του τη ζωή, αυτό το σημάδι που ο Λακάν ονομάζει "έλλειψη στο είναι" το οποίο καθιστά το κάθε ένα υποκείμενο της επιθυμίας το οποίο από εκεί και πέρα θα προσπαθήσει να βρει στον Άλλο αυτό το απωλεσθέν αντικείμενο. Ένας Άλλος που επίσης έχει υποστεί την απώλεια, κάτι που κάνει τον Λακάν να μας λέει πως "δεν υπάρχει ο Άλλος του Άλλου", δηλαδή υπαρξιστικά ο εγγυητής του "είναι". Το υποκείμενο θα τελεί πάντα ως μια έλλειψη στο είναι.

Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο ο Λακάν είπε πως "δεν υπάρχει σεξουαλική σχέση" ή "δεν υπάρχει σχέση" μεταξύ των φύλων αφού αυτό που αναζητά ο κάθε ένας μέσα στη σχέση των φύλων είναι αυτό που ο Άλλος που δεν υπάρχει θα του προσφέρει, δηλαδή αυτό που ο Άλλος δεν έχει και συνεχίζοντας ο Λακάν μας λέει μάλιστα πως είναι "αυτό που [το υποκείμενο] δε θέλει". Δεν ακούμε άραγε συχνά στην κλινική αυτό το "ναι, θέλω να μου δίνει περισσότερη σημασία αλλά δεν αντέχω, με πνίγει!"; Εν ολίγοις μέσα στη σχέση του ζευγαριού (και όχι μόνο θα έλεγα) αυτό που ζητά και αυτό που προσφέρει ο ένας στον άλλον είναι πάντα κάτι άλλο από αυτό που ο κάθε ένας αναζητά στον Άλλο και αναμένει από τον Άλλο.

Πώς μπορεί λοιπόν αυτή η α-συμφωνία μεταξύ επιθυμίας και αγάπης να γίνει υποφερτή ή να πετύχει, πώς μπορούν δύο άνθρωποι να συνεχίσουν να βρίσκουν μεταξύ τους ενδιαφέρον στην αγάπη καθώς εκθέτουν την αγάπη σε μια δυσφορία της επιθυμίας; Ακριβώς γι αυτό, το γεγονός ότι η αναζήτηση του χαμένου αντικειμένου μέσα στον Άλλο όπου το αντικείμενο γίνεται το αίτιο της επιθυμίας, το υποκείμενο της έλλειψης συνεχίζει να αναζητά, να χαίρεται, να απολαμβάνει. Εκεί όπου η έλλειψη δεν υπάρχει δεν υπάρχει και επιθυμία. Και είναι εκεί που μιλάμε πια για μια άλλη δομή ή για το άγχος όπου το αντικείμενο αίτιο εκεί όπου η έλλειψη δεν υπάρχει.

Εκεί που το υποκείμενο μπορεί να υποφέρει το χάσμα μεταξύ επιθυμίας και αγάπης είναι που μπορεί να διατηρήσει τη σχέση.  Εκεί όπου κάθε επιθυμία ικανοποιείται, όπου ο άλλος προστατεύεται από την "έλλειψη στο είναι" ώστε να καταστεί ο παρτενέρ σε ένα Άλλο του Άλλου τότε η αγάπη μπορεί να περάσει στο μίσος, όπου ακόμη και σε μια στιγμή να μετατραπεί  από κάτι που ενώνει σε αυτό που μπορεί να καταστρέψει και τα πιο αγαπημένα ζευγάρια καταλήγοντας και στην αυτοκαταστροφή.  Αυτό δεν αφορά μόνο την ερωτική σχέση αλλά όλες τις σχέσεις οι οποίες τις περισσότερες φορές - αν όχι όλες - είναι η επανάληψη της σχέσης του υποκειμένου με τον πρώτο Άλλο, τη μητέρα.

Αγάπη και Επιθυμία στη Ψυχανάλυση