Πολύ συχνά ακούει κανείς κάποιον να μιλάει για το σώμα του σαν μια ξέχωρη οντότητα η οποία ενεργεί από μόνη της.  Αυτή η αναφορά στο σώμα που έχει κάποιος περιορίζεται σε ένα βιολογικό οργανισμό που όταν "πάθει κάτι" μπορεί να "φτιαχτεί" όπως λέμε το ίδιο για μια τηλεόραση ή ένα ψυγείο.  Το σώμα, πέραν του βιολογικού οργανισμού, δεν είναι όμως κάτι ξεχωριστό από τον ψυχισμό, ζει και συμμετέχει σε όλα όσα μας συμβαίνουν. Η επιστήμη της νευρολογίας το αναγνωρίζει αυτό πια σήμερα μέσα από τα συμπεράσματα των ερευνών της τα οποία ακούγονται μάλλον σαν μια επιστροφή σε αυτά του Φρόϊντ.  Ο Έρικ Καντέλ, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, είπε πως η ψυχανάλυση αντιπροσωπεύει την πιο συνεκτική και ικανοποιητική οπτική του νου.  

​

Το σώμα φέρει τις πιο ανυπόφορες εντάσεις και αγωνίες της ψυχικής οργάνωσης, ή κοινώς του νου, που δεν φτάνουν στο συνειδητό, δεν υπόκεινται της επεξεργασίας που κάνει συνήθως ένας άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει για ό,τι του συμβαίνει προσδίδοντας τους ένα νόημα.  Εκεί ακριβώς, σε αυτό που μπροστά του η ομιλία σταματά, εκεί που το υποκείμενο δεν μπορεί να νοηματοδοτήσει τι του συμβαίνει αφορά ένα κομβικό σημείο του ασυνειδήτου που δεν είναι ξέχωρο από το σώμα.  Ξέρουμε από τον Φρόϊντ ότι η σωματομετατροπή (κοινώς λέγεται λανθασμένα "ψυχοσωματικό") αφορά ακριβώς το σώμα, το σώμα στο οποίο ένα - κάποιες φορές περισσότερα όργανα εκφράζουν το τραύμα μιας ασυνείδητης διεργασίας.  Δεν είναι όλα τα φάσματα του "εαυτού" συνειδητά.  Γαστριτιδα, κολίτιδα, καρδιολογικά, δερματικά, υπέρταση, ψωρίαση, αποτελούν συχνά μια κλινική εικόνα αυτών των ασυνείδητων διεργασιών.  Δυστυχώς η σύνδεση με την ψυχική οργάνωση γίνεται συνήθως αφού υποτροπιάσει η ασθένεια και έχει χορηγηθεί ποικίλη φαρμακευτική αγωγή ενώ η ψυχαναλυτική θεραπεια αναζητείται πια στο ναδίρ όπου ίσως αναδύονται κι άλλα οργανικά προβλήματα.  

​

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι αρκετοί γιατροί σήμερα αναγνωρίζουν ότι κάποια συμπτώματα που παρουσιάζει το σώμα δεν έχουν την αιτία τους στη βιολογία του και παραπέμπουν τους ασθενείς τους σε ψυχοθεραπεία ή ψυχανάλυση.  Εκεί στην ομιλία του υποκειμένου ακούγεται πολύ συχνά η σύνδεση αυτή του βιολογικού σώματος, του οργάνου με μια μηχανή ή η αποσύνδεση που κάνει το υποκείμενο με το σώμα του και ό,τι του συμβαίνει μιλώντας για κάτι που συνέβη σε αυτό το σώμα από εξωγενείς παράγοντες ή επειδή "έτσι του κάπνισε" όπου επίσης ακούγεται η παράδωσή του στον Άλλο - το γιατρό, τον αναλυτή - που "επιτέλους κάτι μπορεί να κάνει γι αυτό!".  Είναι επομένως σημαντικό να ειπωθεί εδώ πως το σώμα (χωρίς την ιδιότητα του ανήκειν) αφορά τον κοινωνικό δεσμό και την ανθρώπινη υποκειμενικότητα στον βαθμό που αντιπροσωπεύει και αντιπροσωπεύεται από το ομιλ-ον αλλά και το πραγματικό, εκείνο που δεν αφορά την ομιλία.   

​

​

​

​